Twentse levenslessen (161)
Het woord levensles heeft iets zwaarmoedigs. Iets om al snel naar het volgende bericht te gaan. Want wie wil er nou een levensles leren, wie vindt dat het nodig is. We kunnen het meestal af met, doe maar gewoon, dan is het al gek genoeg.
Dat gewoon doen heeft soms rare consequenties. Zo las ik in een artikel dat iemand gewoon een hele carrière opgebouwd had en uit het interview bleek dat daarin vele momenten geweest waren, waarin gekozen was om te zwijgen. Door te zwijgen kun je echter snel op een plek terecht komen waar je eigenlijk niet wil zijn, waar bijna niemand wil zijn.
Nadat de deur van de werkkamer na het werkzame leven voor de laatste keer dicht wordt gedaan, wordt soms gepoogd om het zwijgen te verbeteren. In memoires kun je lezen waarover gezwegen is. Interessant en regelmatig onthutsend. Voor het zwijgen is bijvoorbeeld een aanzienlijke prijs betaald. Het zwijgen is inderdaad niet altijd te verbeteren. De stilte van een stille tocht, van een minuut stilte of van de zwijgzaamheid bij slecht nieuws. Ze hebben betekenis, zelfs in deze drukke tijd waar de stilte vaak ver te zoeken is.
