Twentse levenslessen (157)
We waren nogal snel enthousiast toen Judith Schoondorp van de minibieb Bergvennenhoek voorstelde om een minibieb te maken in de Bijenhoek. Uiteindelijk heeft dat geleid tot een mooi huisje in oude stijl aan de Oude Dijk. Er zijn enkele dingen bij elkaar gebracht, de creativiteit van Huub Filart, die hem op het spoor zette van huisjes zoals die in Twente hebben gestaan. De armoede was ervan af te lezen. Door de bijen op het huisje valt aan een mijmering over de rol van de natuur niet te ontsnappen. Die afhankelijkheid zit ook in het werk van de vrijwilligers in de Bijenhoek, telkens maar weer omgaan met veranderende omstandigheden. De minibieb is met uitstek een middel om het belang van lezen te onderstrepen. Doordat lezen en schrijven als een tweeling zijn, de gedachten van anderen kunnen begrijpen en dan zelf op kunnen schrijven wat je graag wil zeggen.
Als kind las ik veel, dat was niet vanzelfsprekend. In de buurt hadden veel mensen geen krant en boeken waren er ook niet thuis. Kinderen werden wel aangespoord te lezen, dat betrof meestal de boeken van Arendsoog of de Kameleon. Met vier zenders op de radio-omroep en geen televisie was er ook niet veel anders. Mijn moeder had het niet zo op lezen, ik herinner me nog steeds, ook omdat het een beetje een anekdote geworden is, dat mijn moeder zei: “Lees toch niet zoveel, je verleest je verstand nog”. Ik heb veel raad van mijn moeder opgevolgd, deze echter niet. Ik was te nieuwsgierig om niet te lezen, omdat ik steeds maar weer iets las, dat een nieuwe wereld voor mij opende.
Vandaar dat ik, elke keer als ik een volwassene of een kind bij de minibied zie, blij als een kind ben, met de herinnering aan wat lezen mij gebracht heeft en welke mogelijkheid het geeft om te schrijven en de woorden daarvoor te kunnen vinden.
