Twentse levenslessen (152)
De gedachten verscholen achter een twentse spreuk hebben vaak een lange geschiedenis. De spreuk van deze week deed me denken aan wat in de christelijke traditie de zeven hoofdzonden genoemd worden, waarvan hoogmoed of ijdelheid als de ergste van de zeven wordt genoemd. Het klinkt allemaal zo ver weg, zo lang geleden en zo ouderwets. Overigens veel andere woorden hebben dezelfde ouderwetse klank zoals, saamhorigheid, solidariteit, medemenselijkheid, ze lijken verloren te zijn gegaan en geruild voor, ja waarvoor eigenlijk?
Als we met deze ogen naar de verkiezingen van afgelopen week kijken, zien we dat in veel gevallen de kiezer hoogmoed en ijdelheid gelukkig niet beloont, hoewel er soms even over heen moet gaan voordat de kiezer kan weten of de ambitie, de voornemens en de bedoelingen wel zijn wat ze lijken te zijn. Voorbeelden te over plaatselijk, nationaal en internationaal.
