Twentse levenslessen (143)
De verleiding is groot om je bij het koor te voegen die over corona schrijft. Die verleiding voel ik maar weinig. Misschien past dat wel bij de spreuk van deze week. De spreuk klinkt als een verwijzing naar enige terughoudendheid en nadenken voordat je je geluid laat horen.
Daarnaast is het de moeite waard om te begrijpen wat mensen beweegt om te doen zoals ze doen, dat maakt de twentse spreuken vaak interessant. Uit veel van de twentse spreuken spreekt al lang en breed dat woorden ertoe doen. Op een moment bijvoorbeeld dat iemand de vraag stelt “waarom”, voel je een beschuldiging al aankomen als het geluid van een trein die komt aanrijden en je voelt ook het eigen gelijk of het eigen belang al aankomen.
Dat wil niet zeggen dat je zo goed mogelijk proberen te informeren niet belangrijk is. Hoewel dat tegenwoordig eigenlijk een schier onmogelijke klus is. Het gelijk kan vaak wel een leugen verdragen lijkt men te denken. Zelfs bedreigingen worden gezien als de bevestiging van het eigen gelijk, terwijl ze vaak de onmacht uitdrukken om met verschillende meningen om te gaan. Die leugens en bedreigingen gebeuren veelal op de sociale media voor ons gevoel ver weg. Helaas die werkelijkheid is soms ook dichtbij, in je eigen straat, buurt of wijk.
De spreuk van deze week zou je als een waarschuwing kunnen lezen. Woorden doen er toe, en als je bij enig nadenken voor jouw gevoel , in het heetst van de strijd uitspraken gedaan hebt die de schoonheidsprijs niet verdragen, bijvoorbeeld door kwetsbare vergelijkingen te maken met de tweede wereldoorlog of dat je vinger al op het knopje “like” staat voor het denken begonnen is, kun je altijd nog sorry zeggen. Natuurlijk dat is achteraf, helaas het kan nu eenmaal niet anders, de spijt komt na de zonde. Daarmee ben je niet verplicht om in de zonde te blijven volharden. Er is altijd een ommekeer mogelijk.
