Twentse levenslessen (130)
Deze week werd ik getroffen door het nieuws over de fietstunneltjes onder de A35 die Enschede Zuid verbinden met het overige deel van de stad. Hoe kan het toch dat daar waar burgers op verschillende momenten, in verschillende bewoordingen, getuigen van een aangetast veiligheidsgevoel als ze de tunneltjes binnengaan, dat gevoel niet de bureau’s en vergadertafels van de verantwoordelijke bestuurders bereikt. Het antwoord kunnen we wellicht vinden in de spreuk van deze week. De procedures beletten de beleidsmakers om na te denken over de vraag, wat doet het bewoners om in het donker door zo’n tunneltje te moeten fietsen. Ook argumenten zoals, je moet toch het fietsen faciliteren of zo langzamerhand hangen in de hele stad camera’s, doen er kennelijk niet toe. Je ziet ze het al voor je, de beleidsmakers komen naar een vergadering en hebben hun argumenten opgepoetst of er in een brainstormsessie nog een paar bijbedacht. Het lijkt er op dat er in de gemeenteraad inmiddels een meerderheid is om het probleem aan te pakken. Is deze raad een lam of een leeuw. Binnenkort zullen we het weten of er dit keer wel wordt geluisterd naar de gevoelens van de bewoners, waar een wil is, is een weg.
