Twentse levenslessen (27)
De week van de eenzaamheid loopt dit weekend ten einde. Opnieuw veel verhalen over eenzaamheid in de media. In een bijdrage in Tubantia zegt een jongen: “als iemand zijn echte emoties laat zien, zijn we minder eenzaam”, en een meisje: “als niemand wil afspreken ga ik alleen.”
Wat is het probleem eigenlijk? Kunnen we niet een manier van samenleven vinden, die beter past bij veel mensen die zich eenzaam voelen? Zijn we niet in staat ons voor te bereiden op veranderingen in het leven die tot eenzaamheid kunnen leiden en ons daar tegen kunnen beschermen? Biedt de wijze waarop we wonen en de opvattingen die we over wonen en buren hebben wel voldoende bescherming tegen eenzaamheid? Hebben we moeite actief te blijven, en hebben we geen netwerk, zodat we bij het minste of geringste ons eenzaam beginnen te voelen? Denken we eenzaamheid is een probleem van anderen, dat zal mij niet gebeuren?
Ik zou het niet weten, de schrijver van de spreuk van deze week houdt het erop dat de wijze van omgang met de Naobers eraan bij kan dragen, dat je bijvoorbeeld niet tegen de dag van morgen op hoeft te zien omdat in de omgeving waar je woont je je niet alleen voelt. Misschien voor sommigen een ouderwets verhaal, zou toch wel eens waar kunnen zijn.
