Buitenmomentjes (25)

Dat horen we dagelijks, dat de tijd vliegt, zo is het maandag en voor je het weet is het weer vrijdag en heb je weekend, een weekend die overigens ook zo weer voorbij is gevlogen.

Vroeger werkte ik in de groenvoorziening en het duurde heel lang voor het weer weekend was en je maakte plannen om het weekend leuk door te brengen. Dat kon toen nog, want mobiele telefoons kenden we niet, computers waren er alleen voor grote bedrijven en Wifi… dat was gewoon Twents voor een leuk wijfje. Afijn, het is zondagmorgen en ik lig wakker in bed, kwart voor zes, te vroeg om op te staan en slapen lukt niet meer.

Ik pak de zaterdagkrant en zie in de bijlage dat het 50 jaar geleden is dat er voor het eerst mensen op de maan waren geland. Neil Armstrong, Michael Collins en Edwin Aldrin zetten op 20 juli 1969 voet op de maan…. 1969, ik herinner mij dat nog als gisteren, het was wereldnieuws uiteraard, 50 jaar geleden alweer, waar blijft de tijd, ik was op die dag 9 jaar, wat raar, ik dacht dat ik al veel ouder was, maar zo snel gaat dat. Ik kreeg een paar maanden later een fietsbel op mijn verjaardag, niet zomaar een bel, maar een bel met een afbeelding van de Apollo 11 en een mannetje in een dik pak lopend over de maan. Eigenlijk best gek dat ik dat plaatje op de bel nog zo voor de ogen zie, het is wel 50 jaar geleden.

Ach ik werd toen tien jaar, op een mooie septemberdag, mogelijk dat ik het daardoor nog zo goed weet, als je 10 bent weet je meer dan dat je nog maar 9 was, toch? En zo droom ik nog wat verder, terwijl ik wakker in bed lig met de krant voor mij. 1969… dat jaar verloor mijn moeder in december haar kindje, mijn broertje, voldragen en wel, dokters die te lang gewacht hadden etc… In die tijd ging dat anders dan tegenwoordig, het kindje werd geboren en stierf voor of tijdens de bevalling, dat weet ik niet precies en werd gelijk naar achteren gebracht, moeders mocht het niet zien en bleef alleen achter. Hoe anders gaat dat tegenwoordig? Kindjes die op deze manier levenloos worden geboren? Ze krijgen een naam en tegenwoordig kunnen ze erkend worden en tevens een mooie begrafenis of crematie, bloemen, knuffels etc. etc. Mijn moeder bleef zo achter en vader zorgde er met de dominee voor dat het kindje begraven werd, ergens waar mijn moeder nooit heeft geweten waar het was, tot enkele jaren geleden we nog een klein briefje ontdekten van de begraafplaats. 50 jaar geleden, dat dit gebeurde, maar in die 50 jaar werd er bijna nooit over gesproken, terwijl wij er wel van wisten, we waren misschien nog te klein, maar de Apollo 11 van 50 jaar geleden en de mooie fietsbel, nee dat zijn we niet vergeten.

De tijd is voorbij gevlogen…

Ik was 11 jaar en kreeg mijn eerste vliegles, die liep niet zo heel goed af…het was niet in een vliegtuig en ook geen parachutesprong, nee ik was thuis op de Wesselerbrink en ging naar zolder, omdat ik griep had en die dag thuis doorbracht wilde ik wat te lezen halen, oude Donald Ducks, deze lagen op zolder, mijn vader was al vanaf het begin lid van de Donald Duck en we hadden dus van alle 50er jaren de jaargangen. De zolder bereikte je via de trap naar boven en dan via een Vlizotrap, zo’n uittrekbare trap naar de zolder. Op zolder aangekomen werd ik duizelig en viel achterover…. Door het gat van de vlizotrap, over het rekje van het overloop tot beneden bij de WC deur. Vliegen zonder vleugels blijft lastig, ook geen raket waar ik veilig mee op de grond kwam, maar gewoon pech met een klein beetje geluk, dat er buurtkinderen bij ons waren spelen en hun jassen niet hadden opgehangen , maar op de grond hadden gegooid, een voorteken dat ik daar zacht op kon landen, afijn, ik werd wakker en de dokter zat naast me, ook alweer zo lang geleden, maar nooit vergeten.

Ik lees verder in de krant en zie dat de oudste inwoner van Nederland een vrouw is en ze is van de week 114 jaar oud geworden, proficiat, als je nog zo goed te pas bent als zij en op die leeftijd, dan willen wij dat vast ook wel. Maar zo oud worden we niet allemaal, nee, eens gaan we allemaal naar de maan, zegt de uitdrukking en dat weten we ook, niet met een Apollo of andere raket, maar gewoon natuurlijk. De ene heeft meer geluk in het leven dan de andere, leeftijd zegt eigenlijk niets. Mijn opa van vaders kant, boer en werkend als baas op een grote boerderij, werkte hard, maar rookte ook veel, dikke sigaren en het laatste stukje sigaar verdween in de pijp en zo rookte hij de hele sigaar op. Een vetrandje aan het vlees, heerlijk en spekjes, die bij hun in Drenthe als kaantjes werden gegeten… die kregen we daar regelmatig, met kapucijners uit eigen tuin. In die tijd schreef je kapucijners volgens mij nog met een c als capucijners, ook dat is voorbij gevlogen.

Opa werd met dat leven en regelmatig een blank borreltje, ook na zijn pensioen, 88 jaar, een mooie leeftijd , je zou er voor tekenen. Hoe anders mijn zwager, gezond leven, zelden een wijntje of biertje, regelmatig hardlopen en sporten en met 51 jaar overlijden. Leeftijd zegt niks. Anderen zeggen dat je gaat als het je tijd is… Dus als je in de Twente “oet de tied bint” dan ben je dus op weg naar de maan… wordt je een ster… tenminste, dat lees ik soms.

In 1999 werd ik tijdens een brommerritje gestoken door een horzel in mijn hals op twee plaatsen, Er volgde een allergische reactie en de huisarts zei dat ik maar moest komen, mijn broer wilde mij brengen, maar rijdend langs het MST heeft hij mij daar maar afgezet, dat was mijn redding, ik werd gelijk opgenomen, kreeg tegengif en kwam op de hartbewaking en ik lag aan allerlei machines en apparaten , de volgende ochtend zei de dokter dat ze mijn leven hadden gered, was ik eerst naar de huisarts gegaan, had ik het niet overleefd. En na een tweetal beroertes , waarvan de laatste in 1993, beide door fouten van mijn toenmalige huisarts ben ik inmiddels alweer 26 jaar verder en ligt alles ver achter me, ook deze jaren zijn voorbij gevlogen, niet altijd even makkelijke jaren, maar klagen helpt niet en als je positief blijft kun je nog heel veel. Iedereen is ooit geboren en volgt de levensweg, de rechte weg tot het einde, het einde daar, waar we naar de maan gaan of netjes gezegd waar het leven eindigt, daar waar velen liever niet over willen praten, maar wat toch bij het leven hoort. De levensweg begint dus bij je geboorte en die gaat rechtdoor langs allerlei verplichtingen tot het eindpunt is bereikt. Na een aantal jaren kom je bij de kleuterschool, de lagere school, de hogere school en als je die rechte weg blijft volgen, ga je werken, met pensioen, doet af en toe wat leuks en komt bij het eindpunt. Best saai niet? Ik zeg altijd dat mijn levensweg anders is gelopen, ik startte ook bij de geboorte en de scholen en het werk, maar werd toen afgekeurd, op dat moment sla je een zijweg in en die zijweg heeft ook weer leuke zijweggetjes en zo kom je overal en beleef je heel veel mooie dingen en mooie momenten. Gelukkig ben ik niet de enige met gezondheidsproblemen, iedereen heeft wel wat en blijf dan niet binnen zitten, maar trek er op uit, makkelijk gezegd? Naar kúnnen uiteraard, kun je nog heel veel, bewegen is en blijft gezond, er zijn tegenwoordig allerlei hulpmiddelen om zoveel mogelijk uit het leven te halen, misschien wel dankzij de mensen die naar de maan zijn gegaan, want daar zijn ze niet voor niets geweest.

Een kennis van mij zat altijd thuis en buiten een korte vakantie om was zijn computer het enige, hij was ook veel te zwaar door te weinig beweging, maar wel lekker twee borden warm eten en alle andere tussendoortjes. Hij kreeg suikerziekte en na verloop van jaren moest zijn been eraf, dat was natuurlijk ook heel erg, maar tijdens de revalidatie ontmoette hij lotgenoten en door de gesprekken daar is hij bij de handbikers club gekomen en doet hij nu zelfs mee aan de handbike vierdaagse, een mooie rolfiets zeg maar, aangedreven door een ketting die je met de handen in werking draait, hij komt nu veel vaker buiten en heeft veel meer beweging dan in zijn “betere” jaren. Ik bedoel maar, blijf niet hangen in de tijd want die is zo voorbij, probeer zoveel mogelijk te genieten van wat je nog kunt. Natuurlijk gaat dat niet altijd vanzelf en bouw het langzaam op, probeer iemand te vinden die er samen met je op uit trekt.

In 1993 had ik links verlamming / uitval, en het heeft 5 jaar geduurd voordat ik weer zonder wandelstok kon lopen en het blijft altijd een been (en arm) waar minder kracht in zit en ja, ook daardoor is het niet altijd even makkelijk, maar waar een wil is is een weg. De auto moest weg en mijn rijbewijs werd ingenomen, ik zag en zie nog steeds te weinig om een motorvoertuig te mogen besturen, maar fietsen mag. In 2017 een TIA, zo’n vervelend iets, nu wil mijn linkerbeen niet meer omhoog, lopen gaat iets minder, maar fietsen gaat prima, 5000km per jaar op de elektrische fiets, dat had ik in de vervlogen jaren ook niet gedacht. Een hobby of een sport of een fotoclub Helmerhoek, een ouderensoos Helmerhoek, een Bingo Helmerhoek, een Huiskamer Helmerhoek, een Bijenhoek Helmerhoek, Erve Leppink bij de Helmerhoek… of als je liever eens praat over…. : een mantelzorgcafé Helmerhoek. Ga er eens op uit, zo ontmoet je nieuwe mensen, je hoeft de deur niet plat te lopen bij elkaar, maar het is wel een manier om de levensweg een stukje aantrekkelijker te maken, voor je half slapend het eindpunt hebt bereikt.

Kortom, de tijd vliegt voorbij, maak er wat van zolang het kan, een plezierig leven geeft je ook een fijn gevoel. Het is vakantietijd, we trekken er op uit of blijven gewoon bij huis, sommige gaan naar de camping en sommige vliegen naar de zon… Ik vlieg maar eens mijn bed uit, ook hier schijnt de zon. En voor wij met zijn allen naar de maan gaan… maak er een mooie tijd van, zodat je later kunt zeggen dat deze mooie jaren voorbij zijn gevlogen en dat je er van hebt genoten. 50 jaar verder inmiddels , toen bijna 10 jaar oud, dat betekent dus dat er binnenkort een 6 voor komt te staan, dat klinkt oud, maar ach, wat zegt leeftijd, gewoon doorgaan en proberen op een gezonde manier de oudste inwoner van Nederland te worden, dan ben ik dus nog maar op de helft en heb ik nog een mooie uitdaging te gaan.

En ook voor jullie allen, maak er wat moois van, geniet van de natuur en onze prachtige omgeving, zodat we ooit “vanaf de maan” terug kunnen kijken op mooie vervlogen jaren.

Wim Boers.