Buitenmomentjes (92)
Deze week , 7 november, woon ik alweer 35 jaren op de Helmerhoek en in die vroegere tijd was ik werkzaam als tuinman, een mooie baan in de natuur. In 1986 kreeg ik de vraag van mijn baas of ik nog weer naar school wilde om mijn vakdiploma te halen, met het vooruitzicht om ooit uitvoerder te kunnen worden. Ik moest er even over nadenken, de herinneringen aan de eerdere jaren op de tuinbouwschool waren niet altijd even leuk en dan weer naar diezelfde school…? Uiteindelijk besloot ik toch te gaan en na twee mooie jaren, waaronder een week op de hoge tuinbouwschool in Wageningen, slaagde ik voor mijn vakdiploma, maar werd gelijk gevraagd om verder te gaan voor het middenstandsdiploma, wat toen nog bestond. Ook daar ging ik mee bezig, dat begon in 1988, maar in die tijd ging het niet zo lekker, ik voelde mij ziek , duizelig, zag dingen die er niet waren en kreeg steeds vaker hoofdpijn.
Om een lang verhaal kort te maken, kwam ik bij mijn toenmalige huisarts terecht en deze dacht dat ik overspannen was, oa. teveel druk om op school hoge cijfers te willen halen…
In die tijd moest ik van de huisarts iedere week opschrijven hoe ik mij voelde en op vrijdag mijn weekverslag inleveren, iedere week, uiteindelijk een jaar lang en slikte ik 14 tabletten per dag, waaronder valium. Ik zweefde over de straat, maar de klachten namen niet af. Wat volgde was eerst Haptonomie, zonder resultaat, ik moest naar de Psychiater, en deze liet mij uiteindelijk, nadat ik al afgekeurd was om nog te werken, in 1990 opnemen op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Daar ga je natuurlijk niet graag heen, maar er waren leuke mensen en ik kreeg daar leuke contacten en maakte er veel lol, wat op die afdeling eigenlijk verboden was, het werd dus een te plezierige tijd.
Ik raakte er verliefd op een mede patiënte, dat was natuurlijk helemaal uit den boze . Deze jonge vrouw stond op punt van scheiden en ze had een kindje van toen bijna 1 jaar. Ik ben op de verjaardag van deze kleine geweest en toen zei mijn vriendin dat het niet zo lekker liep. Het idee ontstond dat zij met haar kind dan maar bij mij moest komen als het niet langer ging en één of twee dagen later stond ze bij mij op de stoep, met koffers en haar kleine “Smurf”, zoals we dat kleintje toen vaak noemden. Ruim twee maanden heeft ze bij mij gewoond, tot ze haar eigen plekje had en dus ruim twee maanden was het een tijd van luiers verschonen en alles eromheen, zoals de meeste jonge stellen dat wel kennen. (inmiddels na 2 maanden werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en ging in dagbehandeling, een mooie tijd voor deze toen nog erg verlegen jongen.). Toen ze na ruim twee maanden haar eigen huisje had, was ik daar dagelijks te vinden, want dat kleine Smurfje, dat was mijn lievelingetje geworden, overdag therapie en de rest van de dag bij hun, een prachtige tijd, vooral dat kleintje waar ik naar verlangde en zij naar mij.
In een boekje en op een kladblok schreef ik de dingen die ik met haar beleefde en ook de mindere momenten als ziekte, ziekenhuis, consultatiebureau en wat er verder zoal gebeurde, tot waterpokken toe. Alles werd netjes overgeschreven in een boekje met foto’s van de Smurf, afgewerkt met leuke plakplaatjes. Maar na een jaar besloten we toch niet met elkaar verder te gaan , maar kon ik altijd komen voor de kleine Smurf, dat deed ik en vaak brachten we bezoekjes aan de boerderij of kinderboerderij. Maar het laatste dat ik heb geschreven over die tijd eindigde eind 1992. Er volgde een zwart gat tot 2006, toen ik bij de Smurf was voor haar 16e verjaardag. Natuurlijk heeft ze tussen 1993 en 2006 mij wel regelmatig bezocht met haar stiefzusje of stiefbroertje, want haar moeder is later hertrouwd en de Smurf kreeg een fantastische nieuwe stiefvader.
Deze week kreeg ik het boekje, een poëziealbum zoals dat heet, met mijn verhalen uit die tijd onder ogen en daarin werd het gat opgevuld, in 1993 kreeg ik een herseninfarct, maar ook nu vond de huisarts het niets en ik werd op bed gelegd waar ik zes uren heb gelegen en niks kon, mijn moeder kwam lans en zij vertrouwde het niet en belde ‘s middags om 15.00u de huisarts en deze wist eigenlijk niet wat hij ermee moest, hij dacht aan een spierverslapping, op het ziekenhuis kwam het antwoord van de beroerte, maar zei de dokter: “u hebt ook al eerder een herseninfarct gehad”… op de scan was dat duidelijk zichtbaar en alle puzzelstukjes vielen op hun plaats, ik had dus geen psychische problemen gehad in 1988, maar een herseninfarct, het was zo duidelijk als wat. Toch ben ik er door de therapie te volgen, niet slechter op geworden 🙂 .
Dankzij dat boekje kon ik dus begrijpen uit mijn eigen geschreven tekst, waarom ik na 1992 geen contact meer met haar heb gehad tot de tijd dat ze bij mij aan de deur kwam voor snoep en konijntjes kijken. Ik heb na 1993 namelijk ruim 5 jaar nodig gehad om weer te kunnen lopen en te kunnen functioneren, wel met een wandelstok, hoewel ik in 2008 nog opnieuw therapie heb gehad, waarna het lopen veel beter ging . Na de 18e verjaardag is het Smurfje een grote Smurf geworden en ging ze uit huis, meer dan een kerst- of verjaardagkaart sturen was er niet meer bij, maar ik was altijd blij als ik haar weer even zag en inmiddels is zij ook moeder van een paar prachtige kinderen. We hebben weer contact, ik zie haar weer vaak en dat geeft een goed gevoel, ook houdt ze nog steeds van snoep en hebben zij en haar kinderen twee konijntjes van mij .
Afgelopen zaterdagmiddag fietste ik naar de camping, ik was er bijna, toen kreeg ik een appje, het was de Smurf die nu geen Smurf meer heet maar gewoon bij haar naam wordt aangesproken, ze vroeg of ik thee kwam drinken, ik keerde mijn fiets om en ging er snel naartoe. Als we samen praten, merken we dat we veel dezelfde uitspraken hebben en dat we in veel dingen gelijk zijn. Ook zijn we allebei nog grote fan van een bepaalde snack speciaal, waar we toen ook al gek op waren, daarin is niks veranderd 🙂 . Mooi dat het zo kan lopen , dat de ontbrekende puzzelstukjes op hun plaats zijn gevallen en dat mijn toekomst er weer veel mooier op is geworden. Je hoeft geen echte vader te zijn om toch van zo’n kind te kunnen houden, ook al is ze nu volwassen, het blijft een geschenk!
Wim Boers.
Ivm. Privacy, worden er geen namen genoemd.
