Buitenmomentjes (33)
Vorige week stonden we stil bij het plotselinge overlijden van onze wijkagent, die slechts 43 jaar oud is geworden. Dat is triest om te horen, want 43 jaar is veel te jong om te overlijden. Op internet zag ik de beelden van zijn collega’s die samen een ereboog vormden voor de overledene. Een kippenvel moment om dit te zien, maar hoe mooi dat ze dit voor hem hebben gedaan. Hij had een longziekte las ik, hem was slechts 40 jaar gegeven en die drie extra jaren waren bonusjaren, maar ja, als vrouw en als kinderen in zo’n jong gezin is het heel hard dat je man en je vader zo ineens uit het leven wordt weggerukt. En dit gezin moet verder…. Samen met wederzijdse ouders zullen ze dit moeten verwerken om verder te kunnen gaan. Ook de collega’s moeten verder en ook zij zullen steun bij elkaar vinden om hier verder mee te kunnen.
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Ik wilde dit niet zomaar voorbij laten gaan zonder er aandacht aan te besteden. We weten allemaal dat iedereen die geboren wordt ook eens weer zal overlijden, daar ontkomt niemand aan. Ook hopen we allemaal gezond oud te worden. Afgelopen vrijdag in de Huiskamer sprak ik nog met enkele oudere dames, de ene is 84 jaar en de andere twee zijn inmiddels 85 jaar oud. Deze dames waren aan het handwerken en vinden het fijn om de vrijdag door te brengen in de huiskamer Helmerhoek. Eén van de dames vertelde dat ze met haar vriendin , die ook al over de 85 is, er regelmatig met de fiets op uit trekt, ze gaan dan nog helemaal op de elektrische fiets naar het Haaksbergerveen, knap dat je dat nog kunt op zo’n leeftijd en gezond om dit te doen. Mooi om zo oud te worden.
Afgelopen januari had ik in één week, twee begrafenissen, mijn oom overleed op 95 jarige leeftijd, een prachtige leeftijd, altijd gezond geleefd, zelden ziek, en bijna 69 jaren getrouwd. Mijn tante, zijn vrouw, is bijna 94, altijd hebben ze samen doorgebracht in hun huisje, gewoon in een straat, waar ze al woonden toen ik ben geboren. Hij vertelde mij vlak voor zijn overlijden nog dat het goed was, dat hij nooit had gedacht dat hij zo oud zou worden, maar nu was het hart zwak en hield het op, altijd vroeg hij mij nog hoe het ging met de konijnen, wij deelden hierin dezelfde hobby en ook was hij jarenlang keurmeester op de grote shows. Zijn begrafenis was voor iedereen een tevreden begrafenis.
De andere begrafenis was er één met meer tranen, een baby van vier weken oud, geboren met diverse hartafwijkingen en hoewel het leek goed te gaan na de eerste weken ziekenhuis, stierf het plotseling toch nog. Pijnlijk voor de ouders en de familie, natuurlijk veel verdriet, dat is logisch. Een klein kistje dat naar de begraafplaats wordt gedragen en door de vader in een graf werd gelegd. Emotioneel om mee te maken en om te zien voor alle aanwezigen. Veel te kort hebben de ouders en het zusje van dit kleine wondertje mogen genieten. Wij weten niet wanneer het onze dag is en dat is maar goed ook, wij willen nog wel ouder worden, hoewel er ook tegenwoordig een grote groep mensen is die er wel graag uit wil stappen, je leest er regelmatig over in de krant, maar de regels van de wet laten het niet toe dat mensen zelf mogen bepalen wat ze hierin willen. Eenzaamheid, ik heb het er eerder over gehad, eenzaamheid maakt veel mensen moedeloos, daarom is het goed dat we daar rekening mee houden en dat we proberen om deze eenzame mensen te steunen en ze te betrekken in onze activiteiten. Dat ze niet wegzakken achter de geraniums, hoewel geraniums mooie kamerplanten kunnen zijn, maar jullie begrijpen de uitdrukking wel. Dat ze niet de hele dag alleen zijn en de deur niet meer uitkomen of de hele dag in bed blijven omdat ze geen “leven” meer hebben.
Het leven kan juist heel mooi zijn, kijk eens naar de natuur om ons heen, tenzij je daar geen belang in hebt, kan het toch heel mooi zijn om er eens uit te gaan. En het hoeven echt niet altijd jongere mensen te zijn die proberen de oudere eenzame mensen te helpen, kijk maar naar de twee 85 jarige dames die ik net noemde. Sinds kort is er ook een wandelclub in onze wijk, waar je met meerdere personen een leuke wandeling kunt maken, je hoeft niet te rennen, maar gewoon wandelen en je kunt gelijk je verhaal kwijt, want er is altijd wel iets te bepraten. Mocht je toch niet helemaal je verdriet of je verhaal kwijt kunnen, kom dan eens naar het mantelzorgcafé, hier kun je op een rustige manier bij een kopje koffie of thee ook je verhaal kwijt.
Ouder worden is niet altijd makkelijk, dat geldt zowel voor ouderen als voor jongeren, want eenzaamheid, verdriet en moeite komt voor bij alle leeftijden. Gelukkig zijn er ook heel veel mensen die niet eenzaam zijn, die genieten van hun werk, hun gezin en van alles wat mooi is. Mensen die gezond leven en uitkijken naar een fijne oude dag. Ieder jaar worden ze ouder en ook dan nog trekken ze er op uit of zetten zich in voor de maatschappelijke kant in de wijk waar ze wonen. Zo dit weekend zijn er zo maar drie mensen op één dag jarig, die alle drie regelmatig te zien zijn in de Huiskamer Helmerhoek en die zich alle drie het lot van de wijk en de mensen aantrekken. Alle drie 60-ers en twee ervan wil ik dan ook alvast van harte feliciteren met hun verjaardag op 22 september. De derde feliciteer ik niet, niets persoonlijks hoor, maar dat ligt iets anders. Deze mensen willen net als veel andere mensen nog graag jaren genieten van het leven in een goede gezondheid, maar ja, ook voor ons allen geldt dat je niet weet hoe lang je er nog van mag genieten. Dat is maar goed ook, we zouden ons dan gelijk al zorgen maken. We zagen het afgelopen week, zo ineens kan het misgaan en staat voor de familie het leven op de kop.
De zomer loopt op het einde en binnenkort start de herfst en niet lang daarna de winter, een tijd dat de dagen korter en korter worden, wat betekent dat het ‘s avonds vroeg donker is. Een periode van sombere en donkere dagen, voor veel mensen is dit een moeilijke tijd. Je zit meer binnen, want met het koude weer heb je weinig zin om iets te gaan doen en is de verwarming je beste huisgenoot. Toch is het fijn om er dan ook even uit te gaan, een frisse neus halen, terwijl je op weg bent naar het wijkcentrum, waar van alles te doen is. Kortom blijf niet binnen maar weet dat je welkom bent in ons wijkgebouw. Dat daar mensen, vrijwilligers, voor je klaar staan om je een paar leuke uurtjes te bezorgen. Zodat je op deze manier toch nog net dat leuke moment kunt beleven , wat je thuis niet hebt.
Saïd Halimi, onze eerdere wijkagent, overleed veel te vroeg en ook vorige week, wederom onze wijkagent, Niels Scholten stierf op veel te jonge leeftijd. Beide mensen die voor anderen klaar stonden, beiden wilden graag nog een mooi leven met hun gezin en familie, het mocht helaas niet zo zijn. Vergeten doen we deze mensen niet, laten we zolang als het kan genieten van de tijd die ons nog rest, helaas voor de ene korter dan voor de ander.
En ja, er zijn veel zieke mensen, ook in onze wijk, die op bed liggen of rondlopen in de wetenschap dat hun toekomst er minder prettig uitziet, ziektes die je zo ineens van het leven kunnen beroven, mensen die niet in staat zijn om de drukte van een wijkcentrum aan te kunnen, die wensen we dan ook veel sterkte. In onze wijk staan veel mensen voor anderen klaar, dat is de Noaberschap die onze wijk maakt tot wat de wijk is. Na het overlijden van Niels lag er een condoleance register in het wijkcentrum, dat al door velen is getekend en waar vaak iets bijgeschreven stond als troost voor allen die achterbleven. Fijn dat mensen zo reageren en steun bieden, hopende dat de nabestaanden hier troost in vinden.
Wim Boers.
Na iedere zonsondergang, komt er altijd weer een zonsopgang.
