DOMWEG GELUKKIG OP DE HELMERHOEK (22)
Het mooie van eenmaal geplaatste berichten op Facebook, is dat Facebook soms komt met herinneringen van deze berichten. Vandaag herinnerde Facebook me aan deze foto. Het had eigenlijk niet gehoeven, want deze foto heeft een speciaal plekje in mijn chemobrein. Wat een chemobrein precies anders doet dan een gezond brein doet weet ik niet, maar ik vergat en vergeet nogal eens wat, vooral namen. Een film kijken op tv met vele personages is door mij onmogelijk te volgen als de dialogen te veel namen bevatten. Er ontgaat me veel in films, soms ik maak mijn eigen verhaal.
Laatst zag ik een documentaire over twee jonge zussen die de ziekte van Usher hadden, hun namen ben ik uiteraard vergeten. Op een zekere al jonge leeftijd worden ze langzaam zowel blind als doof. Het lijkt me een vreselijk vooruitzicht om zowel geheel blind als geheel doof te worden. Wat overblijft zijn herinneringen wat je ooit gezien en gehoord hebt en de nog wel werkende zintuigen, de smaak, de geur en de tastzin. Communiceren met andere mensen wordt dan enorm lastig. Is mijn chemobrain nog in staat om braille te leren?
Nu ik het over braille heb associeer ik de druppeltjes op de veer met braille-puntjes, ook de kiezelsteentjes met hun structuren zijn uitstekende puntjes die zou kunnen voelen met je vingers. Maar een foto heeft geen voelbare structuren en een scherm ook al niet. Mijn leven is niet ingesteld op een leven met braille. Ooit kreeg ik les in blindtypen ik smokkelde vaak om te kijken waar de letters ook al weer zaten.
Harm Katerberg
